پیش از این به بهانه ای و مقدمه ای، این شعرهای "ظل الله" براهنی را نقل کرده بودم. کتاب را گم کرده ام-شاید هم دست رفیقی باشد-برای همین دوباره همان شعر ها را می نویسم، بی هیچ مقدمه ای. جز این که این شعر ها را باید با صدای بلند خواند:

وقتی که

مامورگردن کلفتی بر گردن آدم سوار

شده

وشلوار زندان تا زانوهایش پایین

کشیده شده

وقتی که

دوامیر تجاوز کون آدم را به یکدیگر تعارف

می کنند

آدم

به یاد مورچه های بلندی نمی افتد که

یک پایشان شکسته پای دیگرشان

یارای کشیدن مورچه را

ندار

دو یاد حرف مادر بزرگ مرحومش نمی افتد که

می گفت پشتکار را از مورچه یادبگیر که

بی محابا پیش می تازد و پیش می رود

- حتی اگر سرش یا کونش را هم بریده

باشند -

آدم به یاد مظفرالدین شاه که از بواسیر

مرد و رضا شاه که از سیفلیس مرد

نمی افتد

آدمبه یاد زن موبوری که

شاه جدیدا شکمش را بالا آورده نمی افتد

آدم به یاد عمه مسلولش هم نمی افتد

آدم اصلا به یاد هیچ چیزنمی افتد

بلکه

می بیند حیوانی درشت تر از خودش

در اعماق استخوانهایش فرو می رود

و طلسم تحقیر بر سوراخ خونین مقعدش کوبیده

می شود

انگاربا میخی در ماتحتش حکم

مرده یا زنده اش را خواهانیم، می کوبند

و بعد آدم در مغزش خطاب به مادرش

می گوید

چرا

مرا همانطور که بیرون دادی بالا نمی کشی چرا؟

حسین زاده می گید : من جلاد سازمان امنیت هستم

منوچهری می گوید : من جلاد سازمان امنیت هستم

رسولی می گوید : من جلاد سازمان امنیت هستم

شادی می گوید : من جلاد سازمان امنیت هستم

رضوان می گوید : من جلاد سازمان امنیت هستم

پرویزخان می گوید : من جلاد سازمان امنیت هستم

حسینی می گوید : من جلاد سازمان امنیت هستم

وگاهی هم می گویند:

من جلاد شاهنشاه آریامهر هستم

من جلاد شاهنشاه آریامهر هستم

من جلاد شاهنشاه آریامهر هستم

من جلاد شاهنشاه آریامهر هستم

من جلاد شاهنشاه آریامهر هستم

من جلاد شاهنشاه آریامهر هستم

من جلاد شاهنشاه آریامهر هستم

جلادان دیگر نمی گویند، اما هستند

بلند می شود به ناگهان زنی درون بند

و جیغ می زند:

نزن!نزن!نزن!

اسیرهای بند

بلند می شوند یک به یک

و جیغ می زنند مرد و زن:

نزن!نزن!نزن!

و در اتاق های تمشیت

زدن شروع می شود

نزن!نزن!نزن!