" خدا رو شکر، به لطف خدا آقا امام زمان...خدا رو شکر.."
این جملات را امیر قلعه نوعی با داد و فریاد می گفت تا همه صدای قهرماتی استقلال را بشنوند. قهرمانی بر رفقای استقلالی مبارک است. اما چند نکته :
یکم : استقلال جام را برد، اما به لطف جوان مردی فولاد اهواز. استقلال مدیون فوتبال پاک است. فوتبالی که بسیار به آن بده کار است. قبل از هر بازی شروع می شد. اول اخبار تماس با این بازی کن و آن دروازه بان. بعد آقای سرپرست تکذیب می کرد. بعد معلوم می شد سه روز پیش مشغول صرف فالوده بوده اند. شایعات دور و بر اسلقلال زیاد بود و هست. شایعاتی که پیوندشان با واقعیت چندان بعید نیست. از جواد زرینچه بپرسید.
دوم : استقلال جام را برد، اما خیلی چیز ها را باخت. استقلال بزرگی را باخت. استقلال قهرمان است، اما نه قهرمانی بزرگ. تیمی که پیش کسوتانش از قهرمان شدنش شاکی باشند، دیگر بزرگ نیست. تیمی که در جنگ فهرمانی، متهم به تبانی شود، دیگر بزرگ نیست. تیمی که کاپیتان های پیش کسوتش این چنین به بحرانش می کشند ، آن هم در آستانه ی قهرمانی، دیگر بزرگ نیست. تیمی که کاپیتان ها و بزرگانش ، کوچک وحقیر باشند، دیگر بزرگ نیست. اختلاف در تیم های بزرگ، آن هم در آستانه ی قهدمانی، برای چند هفته فراموش می شود تا آرامش تیم از هم نپاشد. درست برعکس آن چه در استقلال اتفاق افتاد. حیف است برای تیمی با این همه شر و شور. حیف است برای تیمی با این همه تماشاچی. حیف است برای تیمی که بزرگ بود. حیف است که دست و پا بسته ی کوتوله ها باشد.
سوم : استقلال جام را برد، اما همراه این قهرمانی عباراتی نغز در فوتبال ایران جاودانه ماند. تمام این عبارات هم دور و بر امیر خان قلعه نوعی. هم او که پیش از این "کل یوم" را جاودانه کرده بود. حالا عباراتی نو به گوش می رسند. عباراتی که همیشه خواهیم شنید. عباراتی دست مایه ی شعار های جدید : گروه بان قندلی، گنده باقالی و ...
چهارم : استقلال جام را برد، اما به سبک پرسپولیس در اولین دوره ی لیگ برتر. استقلالی ها حال و هوای ذوب آهن را درک می کنند: نا امیدی و پوچی و خسته گی و سوخته گی. استقلالی ها خوب درک می کنند. همین حال و هوا را تجربه کرده اند و قتی مثل ذوب آهن، درست در آخرین روز جام را از دست دادند تا افتخار تاریخی پرسپولیس باشد.