کسی نمی داند در باره ی دولت رئیس جمهور به چه زبانی باید نوشت. به زبان مرثیه ؟ یا زبان مضحکه؟ و یا زبانی شکسته و الکن برای نوشتن از ترس و واقعه ای هول ناک؟ و یا هیچ کدام این ها و در عین حال معجونی از همه ی این ها. و البته با آهنگی نا موزون و خارج از هر قاعده. شایسته ی تمام تناقض های تاریخ ج.ا که آقای دکتر به حق عصاره ی همه ی این تناقض ها است. آن هم در نهایت غلظت.
نمونه ای از این زبان و یا یکی از بهترین نمومه ها، بیانیه ی محمد مایلی کهن است. هر دو بیانیه.
این دو متن را بگذارید کنار نامه ها وسخن رانی های آقای رئیس تا روشن شود که بی خود نگفته اند " همه چیزمان باید به همه چیزمان بیاید".

همان جوزده گی و شتاب زده گی و پرخاش گری. و البته همان توهمی که یکی را وا می دارد مقابل دنیای ظالم و روابط ناعادلانه بایستد و دیگری برای بی عدالتی فوتبال ایرانی داد و فریاد کند. هر دو هم تا به قدزت می رسند، شروع می کنند یه گفتن و نوشتن. بی معطلی. هر دو هم در جای گاهی بالا تر و فرا تر. و البته تکیه زده بر حق مطلق . بی هیچ امکان و گمان خطایی و اشتباهی . یکی خود را در احاطه ی حاله ی نور می بیند و دیگری مربی شدنش را از قدرت الاهی می داند، با وجود کارنامه ای که هیچ جای دفاعی ندارد : "قربون برم خدا رو". همین جای گاه، به آن ها حق می دهد و جراتشان می دهد که بی هیچ واهمه ای هر چه می خواهند و هر جور که می خواهند بگویند و بنویسند. یکی برای همه ی دنیا و دیگری برای همه ی فوتبال. و البته با یک ادبیات. جای گاه این دو و مخاطبان و عرصه ی قدرت این دو متفاوت است. یکی رئیس یک دولت و ملت است و دیگری فقط یک مربی. اما ادبیات هر دو یکی است. ادبیات حاجی مایلی که یک شبه از آسمان به زمینش انداخت، همان ادبیات جناب رئیس است که هنوز در آسمان ها راه می رود. نه این که ادبیات حاجی را نسبت به فضای فوتبال و زبان کل یوم اهالی فوتبال، با ادبیات آقای دکتر در فضای دیپلماتیک مقایسه کنیم. اصلن کلمه ها یک جنس اند. حالا در هر فضایی. خود کلمه ی " بیانیه دون" با کلمه ی "گنده باقالی" و "گروه بان قندلی" تفاوتی ندارد. هر دو از یک جنس اند. هر دو از یک خانواده. مشت نمونه ی خروار.
حاجی مایلی بهترین مربی بود برای این فدراسیون و این دولت. وصله ای در نهایت هماهنگی .
اما یک تفاوت بزرگ هست و آن هم در نتیجه ی کار. حاجی را با اولین واکنش ها کنار می زنند، اما برای پایان دیگری چه کار می شود کرد؟
به هر حال از این اتفاقات اخیر راضی ام. به دلایلی. حاجی چیز هایی گفت که باید گفته می شد. آقای کل یوم هر کاری می خواست می کرد. دور و بری های گروه بان هم بی شباهت به باقالی هایی نیستند که گنده شده اند. دچار توهم شده بود. سر و صدای زد و بند و تبانی هم از حد شایعه بلند تر شده. از گفتن این حرف ها راضی ام. از آن طرف این حرف ها حاجی را هم به حاشیه برد. به قاعده ی این فوتبال، دو سه سالی از دست حاجی راحتیم. صعود به جام جهانی یا افتادن از گروه هم چندان تفاوتی به حال این فوتبال مریض ندارد که به قطبی امیدی داشته باشم. فوتبال ما زمین گیر شده. نشانه هایش نتایج تیم ملی و تیم های باشگاهی. یکی از یکی مزخرف تر. فوتبال بی مایه. بی حرکت. خسته کننده و بیات شده. راکد. مثل همه چیز. مثل بازار، سینما، کتاب، دانشگاه، .... همه چیز مثل همه چیز.