Tuesday, September 12, 2006
پرسپولیس زلزله
چند روزی است که حال ما خوش نیست. نه اوضاع عضلات جسمانی و نه احوالات روحانی. همه چیز قمر در عقرب است. این همه وقت می گذرد و این همه پنسیلین وارد احشاء ما شده اند و انگار نه انگار. انواع و اصناف آـب ها از چشم و دماغ و دهن ما روان است و تن تب دار است و مخ تعطیل. خوراک ما شده قرص و شراب ما شربت. تا یک کم حالات مزاجی ما می خواهد خوب بشود، یک حمله ای به تشکیلات روحانی ما می شود. خلاصه از هر طرف که می رویم جز وحشت چیزی عایدمان نمی شود.
حالا همه این ها یک طرف، احوال این کامپیوتر ما یک طرف دیگر. بیمار تر از شخص ما. پر ویروس تر از تن ما.
با همه این احوالات فردا می رویم استادیوم آزادی. با تی شرت قرمز. پرچم سرخ هم. این هارا گفتم تا بگویم تشویق پرسپولیس روز فینال مثل نماز است. در هیچ حالی از گرده آدم برداشته نمی شود. گیرم در حال آدمی مثل من.
پرسپولیس قهرمان می شه. خدا می دونه که حقشه. به لطف سلطان و بچه ها ، پرسپولیس قهرمان می شه.
لالای لای لالای لالای. لالای لالای لای لالای لالای. لالالی لای لالای لای. لالای لای لالای لای.
---------------------------------------------------------------------------