vlink="#EAE6E0" alink="#EAE6E0">
height="327">
خانه روشنان
Wednesday, July 12, 2006
مراتب الحکه در حواشی جام جهانی یا ضربه زیدان یوم فینال افضل من عبادت ...
در مرتبه اول عرض شودکه
برای شخص ما این جام زیاد جام نبود. یعنی چیزی نبود که از لذت سرشارمان کند. رفقا اگر یادشان هست رجوع کنند به بازی فرانسه و برزیل جام 86 . یا بازی انگلیس و آرژانتین همان جام یا...
در مرتبه دوم عرض شود که
فینال هم چیز دندان گیری نداشت. از جهت لذت. فرقی برایمان نداشت جام در دست کدام یک باشد. حالا هر که می خواهد هورا بکشد برای ایتالیا بلا مانع است.
در مرتبه سوم عرض شود که
بزرگ ترین ناکامی فوتبال ایران در جریان جام و آن بازی های بی آب و رنگ نبود. بل که بعد از جام بود. بزرگ ترین ناکامی هر فوتبالی همین است که از جام جهانی برگردد و ببیند مربی تیم ملی شده جناب مایلی کهن. پرونده حاجی( به قول بازیکنان تیمش) کاملا روشن و معلوم است. حافظه تاریخی مان را هم خروارها خاک پوشانده باشد، تیم امید و امیر حسین صادقی و صدای تاس و رگ های آقای کلنگ که یادمان هست هنوز. این وسط یک چیز هی خودش را محکم تر روی مخمان حک می کند. این که در این مرز پر گهر هر که آمد و رفت زیاد توفیری با قبلی نداشت. محمد دادکان لجوج بود. مایلی کهن لجوج تر. دادکان افتخارش تیم داری و دینداری بود. این آقا دین داری و تیم داری. از همین الان غرش توپ و تانک و فشفشه را می شنوم.
در مرتبه چهارم عرض شود که
بازهم جناب داریوش خان ارجمند افاضه فرموده اند. معذرت می خواهم. حکیم داریوش ارجمند. استاد البشر. شیخ الرئیس. حکیم الحکما. افضل العلما. فیلسوف الحکما و حکیم الفلاسفه. صاحب علم الاولین و الاخرین. و ...
این یارو جدا امر برش مشتبه شده که در هر زمینه ای از نخود فرنگی تا انرژی هسته ای و حکمت متعالیه تا فوتبال و کشتی یک حکیم کامل و عارف واصل است. قبل از جام آمده بود توی برنامه ورزش و مردم و چنان دلسوزی می کرد برای محمد دادکان که نگو. حالا هم بعد از جام امر فرمودند که یکی از خیابان های شهر را به نام زیدان نام گذاری کنند. چرا که ضربه آخری که زیدان زد از تمام سر هایی که زده بود بهتر بود. هی عمو چه خبرت شده؟ خیلی اهل غیرتی یک سر کوچکی بزن به همین استادیوم آزادی خودمان. انگار حضرت حکیم نمی دانند توی زمین و بیرون زمین از نقل و نبات فراوان تر فحش خواهر و مادر است که همه نثار همه می کنند. اگر قرار باشد هر کس به هر فحشی کله ای نثار کند که دیگر کل خیابان های مملکت را هم جمع کنید، باز باید متوسل کوچه های بن بست بشوید. آدم ها تا یک جایی مسخره می شوند. از یک جایی به بعد حال آدم را به هم می زنند. از این مرحله که رد شوند، می شوند حکیم داریوش ارجمند.
---------------------------------------------------------------------------