<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6919998\x26blogName\x3d%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%87+%D8%B1%D9%88%D8%B4%D9%86%D8%A7%D9%86\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://khaneroshanan.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3den_US\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://khaneroshanan.blogspot.com/\x26vt\x3d8114318517456267451', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script> vlink="#EAE6E0" alink="#EAE6E0">
height="327">
خانه روشنان
Thursday, October 21, 2004


راستی چرا؟
وب لاگ می نویسیم که چه؟
هرچه به مخمون می رسه پخش می کنیم تو یه فضای مجازی که چه؟
برای این که خونده بشیم؟دیده بشیم؟
میل به وب لاگ نوشتن همون میلیه که مثلا نیچه داشت برای نوشتن و منتشر کردن و خونده شدن ؟
وما هم عین همین میل و نیاز رو داریم اما نه اندازه ی او غولیم نه اندازه ی او سواد داریم نه قلم که ناشری پیدا بشه و گزین گویه هامون رو منتشر کنه و حالا به لطف این صفحات گسترده ی مجازی می تونیم خودمون گوزین گویه های کوتولمون رو منتشر کنیم؟
این همون میله؟
میلی که بی خرج با اتصال به شبکه ارضا میشه.صدای اتصال به شبکه نشانه ی ارگاسمه.اگه حرفی برای گفتن نیست چه باک؟از بستنی خوردن با دوست دخترمون می نویسیم تا احوالات مستی و نشئگی و اگه هیچ حرفی نبود خدا زیاد کنه اشعار شاملو و ترانه های داریوش وجیغ های متالیکا رو که اینجا خوب به کار میان.
اگه احساس فهم و توهم روشنفکری و سواد هم داشته باشیم یه چیزایی می نویسیم شبیه همین سطور بالا.
شاید هم لازم باشه تمام میل فشرده ی جنسی رو لابلای قصه های تکراری و جملات بی پروا بپاشیم وسط صفحات گسترده.
چندان تفاوتی نیست.
ما باید خونده بشیم.
باید ثبت بشیم.از این تعلیق در بیایم.یه جا چسبیده بشیم. جاودانه بشیم.
نیچه چسبیده به ورقهایی که مدام خونده میشه و ترجمه میشه و درس داده میشه.
ما چسبیده شدیم به پنجره های الکتریکی .می تونیم چند دقیقه بچسبیم به صفحه ی مونیتوربعد از صدای اتصال .
به هر حال خونده میشیم.جاودانه میشیم.می مونیم تو حافظه ی شبکه.در شبکه ها درعبور داده ها از خطوط نوری مخابرات ما موندنی هستیم.جای غصه نیست.به سلامتیه جاودانگی...

---------------------------------------------------------------------------

Tuesday, October 19, 2004

i dont know

---------------------------------------------------------------------------